Ook in de waterlandschappen bleef Thijs Sterk zijn
inspiratie vinden bij het werken naar de natuur, maar de verbeelding
maakte zich gaandeweg los van de waargenomen vormen.
Het eerder genoemde 'Loosdrecht' kan exemplarisch
genoemd worden voor dit streven naar autonomiesering, naar verzelfstandiging
van het beeld los van de waarneming. In de achtergrondschildering
laten zich nog gemakkelijk de beboomde oevers van de waterplassen
onderscheiden, maar in de schildering van het water doemt een andere
wereld op, abstract in al haar facetten.
Wat in 'Loosdrecht' nog opgevat kan worden als een schilderij
in een schilderij, als een polariteit tussen het waarneembare
en het abstracte, het specifieke en het universele, kristalliseert
zich gaandeweg uit. |